Maandagavond, ik logeer bij mijn moeder en het heeft de hele dag geregend. Verlangend kijk ik op Buienradar en naar buiten. Het zou droog moeten worden, dan kan ik nog even een rondje fietsen. Ik stippel alvast een route uit van 20 kilometer met de fietsknooppunten en schrijf ze op mijn hand. Mijn telefoon ligt nog thuis in Haarlem dus ik zal het zonder gps moeten doen. Eindelijk, om 8 uur vallen de laatste druppels, ik schiet een jas van mijn moeder aan want in een motorjas kan je niet fietsen.
Op naar Fort Voordorp via de Biltse Rading. Ik zat in Bilthoven op de middelbare school en heb vier jaar lang door weer en wind langs de Biltse Rading gefietst, ik weet nog precies de weg door de Voorveldse polder. Blindelings langs Hotel Midsland dat drie keer zo groot is geworden. Ik zoek knooppunt 89. Dat lijkt niet zo eenvoudig maar ik vind wel een spannend paadje richting het Fort Voordorp. Daar vind ik gelukkig het bordje richting 89. Door de Bilt langs de Blauwkapelse weg waar bus 77 rijdt. Jarenlang was dit lijn 57 die ik ook wel eens naar school nam als het weer te bar was. Je moest goed opletten, want er was een route links- en rechtsom naar Bilthoven en de ene route was veel langer. Zo kom ik bij knooppunt 88 in het centrum. Daar gaat de weg richting Zeist. Ik kom langs de middelbare school van de mijn zus.
Het enige nadeel van mijn route is al het verkeer. De A27, de Utrechtse weg, verkeer raast overal door de lucht die zwaar is na 15 uur neerslag. Ik rij op een prachtig fietspad naar knooppunt 87 maar het loopt wel parallel aan die verdraaide snelweg. Het pad buigt af richting Bunnik: aan een kant uitzicht op het Uithof complex, een allegaartje moderne gebouwen. De andere kant landgoederen, bomen en velden. Een concert van vogels vervangt het geraas van verkeer. En dan ben ik al bijna bij Bunnik en rij door de landgoederen Amelisweerd en Rhijnauwen. Hier weet ik de weg: langs Fort Rhijnauwen en de prachtige oude rivier Kromme Rijn naar het theehuis. Daar werkte ik na mijn eindexamen, precies 20 jaar geleden. De weg erheen is (nog steeds) onverlicht. Toen was er een serieverkrachter actief in de omgeving en mijn moeder en zus zijn me een keer op komen halen ’s avonds toen het te donker was om alleen te fietsen. Heel hard fietsten we door het donker en met ons hart in de keel kwamen we thuis. Mijn moeder heeft het er nog over.
Nu fiets ik dezelfde weg, aan de andere kant van de Uithof, weer onder de A27 door. Het zwembad Krommerijn herken ik niet meer. Vroeger was er een groot hek met van die roestige draaihekken, een groot half open gebouw met pashokjes. Nu een hyper modern gebouw waar ook een binnenzwembad is en geen roestige hekken te zien. Mijn kinderen brachten er laatst een heerlijke dag door toen ze bij oma logeerden. Gelukkig is er tegenover nog steeds de kano verhuur. Fijn dat sommige dingen niet veranderen. Voort gaat het langs de oude Kromhout Kazerne en Fort Vossegat, tegenwoordig een chique University College. En het Rietveldhuis, ooit bijna vervallen, nu geadopteerd door het Centraal Museum. Dan nog door het Wilhelminapark. Hierover had ik in groep zes een discussie met mijn juf. Ik vond het een heel groot park. Zij bezwoer dat dat wel meeviel. Hier leerde ik schaatsen en speelde ik in de speeltuin. Tegenwoordig wandel ik hier met mijn jeugdvriendin die aan de andere kant van het park woont.
En dan ben ik al weer ‘thuis‘.
