WAT?! Twee uur op een boot? Ik kijk met verbazing naar mijn computerscherm. “Boek je bootticket op tijd, vanwege Pasen zal het extra druk zijn” stond er in de e-mail die ik kreeg van het Schrijfatelier. Met het laatste geld dat ik over had van mijn vertrekpremie bij mijn laatste werkgever ging ik het Paasweekend schrijven op Terschelling. Ik liet het deze keer niet op het laatste moment aankomen en was braaf gaan boeken. Twee uur op een boot zitten, zodat mijn totale reistijd op zou lopen tot 6 uur, daar had ik niet op gerekend! In dezelfde tijd reed ik naar Parijs en verder! Er is ook een sneldienst, voor een paar euro 75 minuten tijdswinst, wie wil dat nou niet? Op het moment dat ik de sneldienst boek begint er al iets te knagen. Ik ga een weekend schrijven over het thema tijd. Hoezo tijdswinst? Heb ik die gewonnen uren nodig? Als ik op een boot zit kan ik niet ontsnappen. Ik ben daar, word gedwongen de tijd te nemen. Om over te steken, om mijn dagelijkse leven achter te laten, om me geestelijk voor te bereiden, om aan te komen, om zin te maken. Tijd om alleen te zijn, zonder man en kinderen. Om samen te vallen met de eilandertijd. Een snelboot is wel praktisch, maar het heeft iets gekunstelds. Het hoort er nou eenmaal bij: als je naar Terschelling gaat neem je de tijd. Altijd. Die tijd niet nemen voelt als een gemiste kans. Volgende keer doe ik net alsof er geen sneldienst bestaat.