Medeleven is niet hetzelfde als medelijden, integendeel. Wanneer je medelijden met iemand hebt, als hij of zij ziek is, een geliefde verliest of iets anders vreselijks meemaakt, dan wordt die persoon zielig.

Mijn goede vriendin A. zei me: “het leven geeft je wat je aankan”. Hoe vreselijk het ook klinkt ik denk dat het waar is. Als je dat gelooft en doorvoelt kan je misschien medeleven met iemand tonen. Dan ga je niet meer uit van het afschuwelijke in hetgeen iemand overkomt. Je probeert iemand te steunen in zijn of haar lijden en aanvaardt het lijden als onderdeel van het leven.

Het klinkt allemaal lekker zweverig, daarom een voorbeeld: Iemand waar ik kleding voor maak heeft longkanker en de artsen hebben hem opgegeven (medelijden). Ze zeggen dat hij 3-6 maanden te gaan heeft en willen hem behandelen (nog meer medelijden). Hij wil niet behandeld worden want dan ligt hij vanaf nu aan bed gekluisterd en het levert hem hoogstens wat extra tijd op. Hij wil gewoon blijven doen wat hij altijd deed: werken, lachen en genieten van al het goede van het leven. En dat doet hij ook! Ik begrijp dat heel goed en kan met hem meeleven. Ik huil niet om hem (tenminste waar hij bij is) en probeer hem te steunen. Hij komt koffie drinken en we praten wat. Hij verrekt van de pijn maar we hebben het over hoe hij zo lang mogelijk op de been blijft en hoe hij het zo tof mogelijk maakt.

Zo kan je dus in het reine proberen te komen met kanker, of met andere vreselijke zaken. Je wijst het niet af, vecht er niet tegen. Omarmt datgene wat het leven in petto heeft. Je pakt het en je neemt het mee voor wat het waard is, zo lang als het duurt. Je gaat aan wat het leven je geeft. Het is niet makkelijk, een andere keus heb je eigenlijk niet.

Vandaag kreeg ik 2 jaar geleden te horen dat ik kanker heb. Mijn nieuwe leidinggevende belt op: “Hoe heb je het gevierd?” Medeleven, van de buitencategorie.