Eenzaamheid schijnt goed te zijn voor een mens. Zo nu en dan een weekje jezelf verplicht verbannen naar de hei zonder gezin geeft een ander perspectief. Het dwingt je om je leven te overzien en keuzes te maken die je eigenlijk uit of af wilde stellen.

Ik heb het onlangs geprobeerd. Vier nachten alleen in ons leuke Ford busje (Betsy) op een camping in Ede in het bos en naast de hei. Elke morgen fietste ik in 20 minuten over de Ginkelse hei (waar ooit tijdens een wereldoorlog een Belgisch vluchtelingenkamp was) begeleid door oorverdovend gezang van enorme hoeveelheden vogels, naar een cursus. Het was dus niet echt eenzaam want van 9 tot 6 uur werd ik overladen met theorie en oefeningen over het managen van effectieve partnerschappen, en ik had continu contact met drie medecursisten en cursusleiders. Het was zo intens dat ik ’s avonds helemaal niet meer kon denken, laat staan over de zin van het leven.

Ik had er zin in gehad, even helemaal alleen te zijn, zonder mijn dagelijkse beslommeringen. Ik wist al wel dat ik het heel moeilijk vind om uit de structuur van het dagelijkse leven te stappen. Dit werd weer eens bevestigd tijdens deze week. Het ging razendsnel voorbij en ik telefoneerde elke avond met mijn geliefde man via Skype.

Misschien is het helemaal loslaten van je leven en jezelf echt afsluiten van de wereld een betere voorwaarde voor zelfreflectie en eenzaamheid. Helaas of godzijdank heb je tegenwoordig overal wifi. Volgend jaar een nieuwe poging, een schrijfcursus tijdens Pasen op Terschelling. Ook hier geen eenzaamheid, maar wel tijd voor reflectie en schrijven. Ik kan niet wachten…