Voordat ik de schrijfcursus deed was ik explosief. Als ik schreef moest het echt ergens over gaan. Een heftige gebeurtenis liefst, schokkend, zodat de lezer echt iets had om over na te denken. Dat het binnenkomt wat ik schrijf. Dus liflafjes die kom je bij mij niet snel tegen. Gezien het feit dat het leven nogal veel in petto had de laatste jaren kon ik voorlopig nog wel even vooruit dacht ik. Maar toch knaagde het de afgelopen 6 maanden soms. Ik zat thuis zonder baan, wat maak je dan mee?! Niet echt schokkend die wasjes draaien en om kwart over drie op het schoolplein staan. Ik verveelde me niet maar het blog droogde een beetje op. Tot de eerste donderdag van juni: je hebt nooit een excuus om niet te schrijven omdat je over alles kan schrijven als je maar goed kijkt. Dat was les 1. En zo volgden er meer. Ik leer de beginselen van de techniek van het schrijven.

Ik leer dat je kan schrijven door bepaalde opdrachten te volgen. Dat je daarmee je intuïtie en eigenheid niet overboord gooit. Integendeel, de techniek helpt je om anders te schrijven, gerichter, beter? Ik schrijf nog steeds met wat zich aandient maar ik observeer meer. En de vorm kan verschillen: een gedicht, een verhaaltje, een brief of een sprookje. Die vorm bepaalt mede wat je schrijft maar het is geen keurslijf. Ook kan je verschillende vormen combineren in een stuk. Het krijgt het meer diepgang door het onderwerp vanuit verschillende invalshoeken te behandelen.

Wat ook bijzonder is om te merken: niet alleen het resultaat telt, maar het hele proces erheen. Voor mij als perfectionist en resultaatgerichte streber is dat moeilijk te accepteren, maar wel mooi om te merken, dat ik me daar aan over kan geven en dat het me iets oplevert. Ik ervaar het schrijfproces als resultaat.

gedicht aan de werf van de Oudegracht in Utrecht