Tijdens de vakantie vraag ik T: Weet jij hoe het met Matthias gaat? Een dag later leest hij de krant met daarin een postuum: Matthias is overleden. Ik herinner me hem als een goedlachse, hardwerkende, roodharige krullenbol met sproeten aan de rand van een zwembad van een ibis hotel in Avignon. Hij was daar als regie-assistent voor Romeinse tragedies van TA en ik als vrouw van een van de technici. Mijn man heeft veel met hem samengewerkt. Wie had gedacht dat Matthias en ik allebei met kanker te maken zouden krijgen? Weliswaar van verschillende soort en andere orde. Zijn prognose was een jaar; mijn diagnose was goed, de kanker was behandelbaar. “Je kan hiermee 100 worden”, zei mijn arts enthousiast.

Inmiddels is Matthias zijn jaar voorbij, en ben ik geopereerd. Als het goed is hoef ik nooit meer behandeld te worden. Maar het stempel kankerpatiënt raak je nooit meer kwijt. Het verandert je leven, zet alles in een ander perspectief. Een perspectief dat mensen zonder kanker niet begrijpen, ook al leven ze nog zo mee. Een perspectief dat ALLES relatief maakt. Zeker als je nog maar een jaar hebt maar ook met nog een heel leven voor je. Het gaat niet om de hoeveelheid tijd maar om de urgentie.

De vragen die deze situatie oproept hebben geen antwoord. Waarom hij wel en ik niet? Allebei nog geen 40, was zijn leven minder waard dan het mijne? Kanker is een soort loterij en je kan in verschillende categorieën vallen. Gelukkig is het in veel gevallen geen dodelijke ziekte meer, maar het kan het net zo goed wel zijn. Een oneerlijk gevecht waarbij de intentie er niet toe doet. En die wetenschap maakt het leven het meer waard om te leven. Meer dan ooit daarvoor. Hoe bizar dat een maand geleden eenzelfde loterij plaatsvond waarin een andere collega van mijn man omkwam. Wel of niet op een vlucht stappen kan kennelijk net zo gevaarlijk zijn als de diagnose kanker.

Ik voel een enorme verantwoordelijkheid om zoveel mogelijk uit het leven te halen. Zo niet voor mezelf dan in ieder geval ter ere van degenen die dat niet meer kunnen omdat ze veel te jong zijn omgekomen.